WYKŁAD O EDISONIE I SENSIE ŚWIATŁA

Najdłuższy wiersz, jaki w życiu napisałem (musiałem zmniejszyć czcionkę aby układ wersów zmieścił się na stronie). I nagroda w konkursie poetyckim
EKO - PLANETA 2015. Tematem było, jak wynika z tytułu, światło.

Drogie, panie, szlachetni panowie.

Ciekawe, czy Edisona nazwać mógłbym prekursorem

Jasnej strony ludzkiej natury?

Wszak to od czasów wynalezienia cudownej świecącej kulki mówi się:

Oświeć mnie - pobudzając zaspane szare komórki światłem nowego wyzwania;

Zobaczysz jeszcze światełko w tunelu – ucząc, że na przekór wszystkiemu,

choć, wewnątrz umieramy, będzie dobrze;

No, zaświeciła ci się żaróweczka nad głową - udowadniając, że ktoś jednak posiada w głowie cokolwiek.

Cokolwiek poza pustką ciemności między ludzkim świtem, a nocą.

Bo jak pozwolę sobie zauważyć, człowiek znajduje się

w stanie, głuchej, cichej,

a jednak mrocznej ciemności rozumu.

Kiedy noc jest jeszcze zbyt widoczna,

by chwytać nadzieję, a światło zbyt dalekie,

 aby ukryć w jego cieple własną, pooraną życiem twarz.

Zastanówmy się, ilu z nas przypomina wędrowców, którzy strudzeni drogą,

Pragną wreszcie odpocząć

Otuleni, choćby cieniem wiosennego poranka.

Chcąc, aby ktoś za sprawą czarodziejskiej różdżki, jednego gestu, słowa,

Wskazał cel. Motywację. Dążenie.

Przybył Edison. I stała się światłość. A ludzie nadal szukają.

Szukają, tego, co popchnie do przodu.

Po czym nieraz umierają nienasyceni w momencie,

Gdy biały tulipan rozkwita, zażywając kąpieli słonecznej.

Nie pytał, nie szukał.

Znalazł, gdy otworzył swoje płatki, dając dostęp sycącym, jasnym promieniom łaski.

Każdy podziwia Edisona za dar światła i jednocześnie zazdrości mu tego,

Że już ma je, lub miałby na wyciągnięcie ręki.

„Jak to: Już? Miał je wcześniej!” -  oburzają się twardzi racjonaliści.

„Ładnie to tak: najpierw wychwalać,

a teraz beztrosko skakać sobie po grobie czcigodnego obywatela Thomasa E.?”

Bo owszem był prekursorem, świecącej kulki.

Ale pojął Tajemnicę Świata w pełni dopiero po śmierci, 

Dzięki Temu,

Kto pierwszego dnia,

Z masy bezładnej,

Wydarł ciemności cudowną Jutrzenkę dnia.

Aby była siłą w drodze,

Mocą walczących,

Pociechą w rozpaczy,

Wodą w przelanej krwi,

Odbiciem tego, co będzie po wszystkim.

Aby zdrajca Piotr, klęcząc na brudnych, mokrych od łez kamieniach,

Przed pałacem arcykapłana, po pianiu koguta,

Spojrzał pełen pokory na Słońce.