PTAKI MAŁEGO KSIĘCIA

Utwór o mojej poezji i jej charakterze, połączony z ogólnym spojrzeniem na lirykę. Jest też kilka słów o recytacji. Tytuł tego wiersza byłby tytułem mojego tomiku. 

Jestem takim siedzącym obieżyświatem,

Nie idę tam dokąd poniosą mnie nogi.

Jestem barw ludzkich pasjonatem,

Słów i uczuć pożogi.

Czynem nie umiem mówić,

Językiem rąk – żywych gałęzi.

Słowa w sobie śpiące budzić,

Tworzyć nowe liter więzi.

Rodzina ich krwią złączona

- Znaczeniem i brzmień pętami,

Aż w końcu uwidoczniona

Tuszu jedynie plamami

Przefrunąć zdoła ze świstem

Z umysłu ku emocji słowom.

Brzmią wszak Apolla pieśni czyściej,

Zrodzone nie myślą, lecz mową.

I dziobać cię będą me ptaki długo,

Nie odpędzisz ich pustym pragnieniem.

One wytrwałą posługą

W duszy twej zstąpią korzenie.

Lecz nie po to, by łamać rewolucyjnym hymnem

Fundamenty życia, choćby i się chwiały,

Ale by unieść cię sensu skrzydłami

Tam, gdzie oczy nigdy by nie spojrzały.

Ptaki Małego Księcia

Słowa poukładane.

Asteroidy do wzięcia

W kieszeń, niełatwo zrozumiane.

Wezmę gwiezdne kamienie i zaniosę

w blask nieba skrząco przybrane,

jak w poranną rosę,

do róż na ziemskie polany.