Nowonarodzony SYNEK i MĘDRZEC, co się zagubił

Witaj ponownie,

jak dobrze widzieć znajomą twarz. Nie wiedziałem co dziś Ci zaproponować w ten deszczowo - burzowy wieczór. Przeglądając sobie te swoje wierszyk, leciałem w dół dokumentu myszką, szukając czegoś... porywającego, dającego wysublimowaną, intelektualną rozrywkę odbiorcy. Tak jakbym zapomniał, że chodzi po prostu o wiersze. Jedne ładniejsze, drugie brzydsze, ale każde napisane z serduchem. I pamiętam, że kiedyś napisałem parę wierszy w czasie poświątecznym, inspirowane tematyką biblijno - bożonarodzeniową. Ot tak z serducha i z głębi patrząc na to, co w danej chwili odczuwam. 

Tak narodził się SYNEK oraz ZAGUBIONY MĘDRZEC. 

SYNEK, bo wierzę, że i Ty i ja mamy Tatę, który jest przy nas i się o nas troszczy. A gdy odejdziemy od Niego, ten czeka na nas cierpliwie, by, gdy odkryjemy, że bardzo nam Go brak, wybiec nam na spotkanie. Przypowieść o synu marnotrawnym to historia o każdym nas. Jeśli chcesz, posłuchaj.

Teraz o ZAGUBIONYM MĘDRCU. Zagubił się w drodze, choć znał już gwiazdę, miał punkt pozwalający mu orientować się w życiu. Ale porzucił to i znowu zaczął błądzić Brakowało mu pewności, że warto się w gwiazdę wpatrywać i za nią iść. Też tak czasem masz? Zaufaj, warto iść, w stronę tego co piękne, dobre. W stronę Boga.

Osobiście i intymnie się zrobiło. Ale jak ma być, jeśli czyta się wiersze? ;)

Miłego czytania i podążania za gwiazdą,

Cynamonowy Subiekt

SYNEK

Upadł niżej niż świnie,

Muł drażni język i zęby.

Niedługo zginie.

Robaki ciało poszarpią na strzępy,

Kruki wydziobią wątrobę,

Diabeł wrzuci do pustej klatki,

Słychać będzie nad grobem

Cichy płacz ojca i matki.

Wbijało się w serce długo

Nieme, nudne zobojętnienie…

Nagle chce z synalka zostać sługą,

Wrócić do ojca z drżeniem!

Ten zbije go po twarzy

I w brudną ubierze szmatę.

Tylko to się mu marzy…

Innego jednak ma tatę.

Jego serce jak ogień i woda

Co z serca płyną w ciemnym tunelu.

Dla marnotrawnych dzisiaj pogoda

Za synkiem podąża wielu.

 ZAGUBIONY MĘDRZEC

Umarłaś we mnie gwiazdo zaranna,

Kochałem dla ciebie i płakałem.

Od ciebie odwaga zachłanna,

Za Tobą w ślad podążałem.

Ścieżka nie- twoja bardzo ciężka,

Kamienie kłują już w stopy.

Nie wiem kto dzisiaj w sercu moim mieszka,

Oby prędko nadeszły roztopy.

Bo w miękkim lodu krysztale,

Ciepłym od nadmiaru wrażeń,

Ciebie gwiazdo nie ma wcale,

Ni o twoim niebie marzeń.

I oto, ma światła kochanko

Dla ciebie porzucam rozdroża.

Idę tam gdzie żłób, sianko,

Dziecina i Matka Boża.

Niech się pokłonię jak wołek,

Ku ziemi schylając czoło.

Wykonam moralny fikołek

Kolędę nucąc wesoło.